21 maart

5:15 Wordt ik wakker. Geen wekker maar toch precies op tijd. Tom is vandaag jarig. Echter wanneer ik boven me kijk in het stapelbed zie ik dat hij nog ligt te slapen. Laat hem nog maar even, ik ga ondertussen wel naar de wc. Voordat ik terug ben staan er al meerdere mensen om zijn bed heen en is zijn cadeau al in zijn hand geschoven. Veel tijd om het te vieren in de ochtend is er niet want we moeten snel onze spullen pakken. Zo vroeg mogelijk willen we in area 2 zijn om een mantola naar Salima te nemen. Geluk hebben we zeker, we vinden een minibusje wat een “oude” ziekenwagen is geweest. Luxe is hij zeker vergeleken met de andere mantola’s hier. Iedereen zit en we zijn klaar om te gaan. Anderhalf uur zullen we in dit busje zitten dus iedereen gaat er maximaal relaxed bij zitten. Foto’s worden door enkele van ons gemaakt maar ik houd mijn camera nog even bij. Onze route gaat door een prachtig bergzaam gebied. In de middle of nowhere zien we hutjes waar mensen in wonen. Deze mensen kunnen echt nergens heen mits ze dagen aan het lopen gaan. Op een gegeven moment zien we zelfs waterputten waar geen pomp op geplaatst is. Dat heb ik tot nu toe nog niet gezien. Een tijd later komen we in Salima aan. Daar moeten we switchen van busje maar we vragen de chauffeur of hij door kan rijden als we bij betalen. Dat laat hij niet schieten en brengt ons naar Chenga bay. De rest van de groep was een tijd geleden al in Chenga bay geweest en hebben daar een aantal mensen ontmoet. Een vrouw die een weeshuis op aan het richten is ontvangt ons. Af is het zeker nog niet en dus zijn er geen weeskinderen te vinden. Op die plek hangen ook Lucas en zijn dochter Drees uit San Diego rond. Vergezeld door Joe uit Canada. Lucas heeft de boot voor vanmiddag geregeld. Zelf gaan ze ook mee. We lopen naar het strand om een kijkje te nemen en het is werkelijk waar prachtig om te zien. Net een zee! Ook is het water schijnbaar heel wild vandaag. Dat is ook wel te zien want de golven zijn zo hoog als ze ook wel eens aan de zee zijn. We besluiten om maar even te gaan zwemmen voordat we aan de trip gaan beginnen. Het zal immers nog wel een tijdje gaan duren. Pas om kwart voor 3 is de boot er en zijn we klaar om te gaan. Wat ik al verwacht had gebeurde. Ik word steeds misselijker. Na ongeveer 15 minuten komt de eerste maaginhoud eruit. Beter word het er ook niet op want ik word als maar misselijker. Nog een aantal uur te gaan! Nu voel ik me echt beroerd! Na ongeveer een paar uur over de rand hangen en continu vomeren besluit ik te gaan zitten op de bodem zodat ik makkelijker op de rand kan gaan hangen. Door de hoge golven spat het water elke keer in mijn gezicht. Ideaal is het niet maar het geeft tenminste wat afleiding. Mijn smaak in mijn mond is ook niet meer bepaald wat het geweest was. Helaas is de baai waar we heen varen nog een stuk verder weg dan de baai waar we vandaan komen. We zitten al 2 uur op de boot. Erger en erger. Op een gegeven moment voel ik dat ik begin te trillen. In de brandende zon met droge kleren kan dat niet veel goeds betekenen. Vanaf dat moment voel ik me officieel kloten! Sterker nog, zo verrot heb ik me nog nooit gevoeld. Het is te vergelijken met het in bed liggen met koorts, misselijkheid en hoofdpijn maar dan nog veel erger. Lag ik maar gewoon in bed zo ziek, dat is tien maal zo comfortabel als op de geribbelde vloer van de boot. De rest van de mensen lijkt zich nog prima te vermaken op de boot. Al zien ze ook dat het lang gaat duren. Op de helft houd ik het al niet meer en begin ik een beetje te jammeren in mezelf. Als er iemand is die veel kan hebben dan ben ik het wel maar dit raakt echt de verkeerde snaar. Het begint donker te worden en daarmee slaat de kou toe. Iedereen heeft een T-shirt aan, behalve ik… Ik heb een Hemd aan. Achja trillen doe ik toch al. De kou is slechts een bittere afleiding. Het water wordt er ook niet bepaald rustiger op, nu slaan de golven over boord en iedereen die langs de kant zit wordt nat. In het midden zitten is voor mij geen optie omdat ik constant over boord hang om over te geven. Ook al komt er na de 50ste keer niets meer dan gal uit, ik kan het moeilijk midden in de boot doen. Onze tassen liggen voor in. Door het water wat steeds over boord slaat zijn al onze spullen nat. Gelukkig heb ik voor dat we gingen mijn elektronica in een plastic zakje gedaan. Echter zijn onze kleren wel nat, dat kan haast niet anders. Verbazingwekkend weten de mensen nog wel een redelijk droge handdoek voor de dag te halen omdat ze zien dat ik echt iets warms nodig heb. Lang baat het niet want na 10 minuten is de handdoek al doorweekt. Het houdt de wind tenminste een beetje weg dat scheelt. Vanaf dat moment ga ik opgekropt in de hoek zitten wachten totdat we er zijn. Het is ondertussen al donker geworden en het kan niet lang meer duren voordat we er zijn. Niet dus! Ik hoor ze zeggen dat het nog 2 uur gaat duren. Vanaf dat moment ga ik opgekropt in een hoekje zitten met de handdoek helemaal over me heen en doe ik mijn ogen dicht. Ik hoop dat ik knock out ga zodat ik er tenminste niets van mee krijg. Het scheelt zeker niet veel maar toch gebeurt het niet. Thuis en een hoop andere irrelevante dingen voor dat moment gaan door mijn hoofd om maar ergens anders aan te denken. Het begint echt behoorlijk zeer te doen aan mijn stuitje eigenlijk. Comfortabel zitten kun je niet op de bodem van zon boot. Op het moment dat we aan komen is het kwart over 8. maarliefst 5 en half uur kotsen verder. Ik ben eerlijk waar nog nooit zo blij geweest dat iets voorbij was. Wanneer ik op de kant stap val ik bijna om. Zelfs als ik van de kaart ben lijkt blijven staan nog makkelijker te zijn. Iedereen heeft het koud en Lucas begint meteen met regelen. Nog geen 10 minuten later komt hij terug en er wordt een kampvuur gebouwd, hij heeft eten geregeld en een slaapplaats. Op het strand waar het kampvuur is maken ze ook het eten klaar. Iedereen stalt zijn natte spullen en gaat er omheen zitten om het een beetje warm te krijgen. Rijst met kip krijgen we, en het is werkelijk waar heerlijk. Veer en mijn ouders bellen ondertussen ook nog en ik vertel ze wat we allemaal mee hebben gemaakt. Daarna gaan we naar bed. De dames hebben 2 hotel kamers, Lucas, zijn dochter en Joe slapen op het strand en wij kunnen terecht in de keuken van een resort. De kamers zijn op en we hebben geen andere optie. We hebben geluk dat Lucas alles zo goed regelt. Zelfs het ontbijt voor de volgende dag is geregeld. Rond half 1 vallen we in slaap na onze zware dag.