5 mei
Door: Bram
Blijf op de hoogte en volg Bram
06 Mei 2008 | Malawi, Lilongwe
Eindelijk kunnen we weer eens aan het werk. Nouja, werk... Echt veel is er nou niet bepaald te doen op de Don Bosco school. Voordat we vertrekken ontbijten we nog een beetje. Ik heb niet echt trek in die boterhammen dus echt veel eet ik niet. Heb het onderhand wel gezien met dat eentonige ontbijt hier. Gelukkig kunnen we op Don Bosco fatsoenlijk eten. Tenminste als we geen sima eten want dat vind geen van ons echt lekker. Persoonlijk heb ik er niet heel veel moeite mee maar Ernst en Tom vinden het echt niet lekker. Mijn favoriet zal het ook niet worden hoor! De nieuwe groep studenten is van het weekend aangekomen in Lilongwe dus we gaan proberen die jongens ook nog even te ontmoeten. Tom blijft vandaag thuis want er is toch niet genoeg werk op de school voor 3 man. Ernst en ik pakken onze spullen en maken ons klaar om te gaan. Samen lopen we naar de markt om een busje te pakken. Het duurt behoorlijk lang voordat er een busje komt wat dan eindelijk plek heeft. In area 2 op het busstation stappen we daarentegen weer in een bus die geheel leeg is. Het zal wel een tijd duren voordat die gaat vertrekken want er kunnen ongeveer 25 mensen in en wij zijn de eerste. Hij vertrekt pas als hij helemaal vol zit. Een half uurtje later vertrekt hij pas. Onderweg is de batterij van mijn mp3 speler ook nog eens op. Niet echt ideaal als we zoveel in de bus moeten zitten. Komt natuurlijk omdat ik het hele weekend al muziek heb zitten luisteren gedurende alle reizen. Nou, dan mag ik niet klagen want de batterij is dan behoorlijk lang mee gegaan. Op de Don Bosco school begint Matthews te lachen als we binnen lopen. Nou, dat is ook weer een tijd geleden. Tja, we zijn hier ook liever elke dag maar als we niets kunnen doen schiet het ook niet bepaald op. Al direct begin ik met het verven van de onderdelen die klaar zijn. Dat zijn eigenlijk alle onderdelen want we zijn al een tijd klaar met het mechanische gedeelte. Ook maak ik op het bord nog een gedetailleerde tekening hoe het huisje eruit moet komen zien. De studenten van construction moeten dit bekijken en aan de hand van de tekeningen uitrekenen hoeveel bakstenen etc. Ze nodig hebben. Het is half 12 en we besluiten maar weer te vertrekken. We kunnen wel wachten op lunch maar dat is ook weer zoiets. We eten wel bij Alibaba! Op naar de stad. Al snel stappen we in een busje die ons voor een prikkie naar de stad brengt. Eerst loop ik nog even langs een telefoon reparatie zaak waar ik eerder al geweest ben. Daar hebben we het over wat dingen die ik nog wil kopen en laten doen. Zo, op naar Alibaba. Laten we ditmaal eens iets anders bestellen als dat we normaal gesproken doen. Het wordt zo eentonig dat chicken en chips elke keer. Nou moet ik zeggen dat ik het nog steeds even lekker vind maar toch. Er is meer in het leven dan chicken en chips. Toch? ,,nouww ik weet het niet eigenlijk. Het is toch wel lekker hoor! Nah, ik neem toch maar een keer een ander soort kip met rijst. Zo’n mixgerecht is het. Nooit heb ik de naam hiervan kunnen onthouden eigenlijk. Dat maakt niet zoveel uit want het eten wordt er niet minder lekker op. Het is mega lekker alleen wel heel erg veel. Allicht krijg ik het gewoon op. Geen probleem. Zelfs een deel van de friet die Ernst min of meer op zijn bord laat liggen schuif ik naar binnen. Je moet toch minimaal wat chips gegeten hebben op een dag niet dan? Met het busje gaan we naar huis. Thuis liggen we in de tuin een beetje op het gras. Daar zit ik een beetje te denken hoe we het beste een zuiger kunnen maken. Al vanaf het begin zeggen we dat het ideaal zou zijn als we het gewoon van een bierdopje kunnen maken omdat ze die overal hebben. Dat is te klein denken we. Wanneer ik het probeer zie ik dat het precies de maat is die we nodig hebben. We moeten wel iets meer hebben dan alleen een bierdopje want dat is nooit sterk genoeg. Al na een paar weken zijn die verbogen dus we moeten het met iets opvullen. Ineens kom ik op een idee. Ik ren naar de keuken en pak een 1 kwacha muntje. Past precies! Met het zakmes van Tom vouw ik de kartels naar binnen zodat het muntje opgesloten zit. Pas perfect! Dit gaat vele malen langer mee dan een rubbere zuiger en het kan door iedereen gemaakt worden. Op elke hoek van de straat kan je een bierdopje vinden en een 1 kwacha muntje. Tom vind het meteen een slecht idee. Hij zegt dat het gaat roesten en dat het belachelijk is om het van geld te maken. Zelf heeft hij vorig jaar nog uit moeten rekenen hoe lang verzinkt staal mee gaat zonder te roesten, en al helemaal als het geverft is. Een stuk langer als dat een rubberen zuiger mee gaat in ieder geval. Dat je het in een 3e wereldland met geld opvult is wel een beetje raar daar sluit ik me bij aan. Maargoed, een 1 kwacha muntje is omgerekend een halve eurocent. Ook hier is dat niet veel. Op de markt koop je voor 30 kwacha een zakje friet. Wij hebben 8 zuigers nodig dus die 4 eurocent is wel te overzien. Op welke manier dan ook, goedkoper dan dit kan je de zuigers niet maken. Ook zijn de materialen overal te verkrijgen en dat is nou juist de kracht van onze pomp. Ik zie het probleem niet? Naja, als ze een beter idee hebben hoor ik het graag. Ik daag ze uit om een zuiger te maken die langer mee gaat, makkelijker te maken is, goedkoper is en met materialen te maken is die beter te verkrijgen zijn. Aan het eind van de middag gaat Ernst op bed liggen. Hij voelt zich niet zo lekker. De rest gaan naar de bar om een biertje te drinken. Ik blijf als enige jongen thuis om de patch op mijn broek terug te naaien. Die heb ik er laasts afgetrokken maar zonder groot succes. Er bleeft een hoop plaksel op zitten. Helaas want meestal lukt het wel gewoon goed. Dan maar weer terug naaien... Ondertussen maken Babs en Mieke het eten klaar. We eten bonen en aardappelen. De meeste jongens klagen en eten het niet eens op. Naja, wat is daar nou mis mee? Ik vind het eigenlijk wel lekker. Nog een keer opscheppen doe ik niet want ik zit nog bomvol van vanmiddag. Een machtige lunch was het! Na het eten Geven Leonie en Sanne iedereen een schriftje. Iedereen zijn naam staat op het schrifje en we kunnen er een verhaaltje over elkaar in schrijven. Leonie en Sanne hebben overal hun verhaaltje al in geschreven. Nu even de boekjes uitwisselen om het vol te schrijven. Leuk idee dat zeker, alleen doet het me een beetje heel erg aan Tess denken die mij ook een vergelijkbaar schriftje heeft gegeven. Een paar weken later was onze relatie over dus het geeft wel een beetje een dubbel gevoel. Na het eten gaan we naar de bar. De nieuwe jongens komen daar ook naartoe. In de bar meet ik Geoffrey en we praten wat onder het genot van een biertje. De nieuwe jongens komen ondertussen ook aan. Het lijken allemaal aardige jongens te zijn dat dat is mooi. We moeten er nog 2 weken bij in huis zitten. Misschien moeten we van het weekend gaan verhuizen! Door alles wat er gebeurd is de laatste tijd vinden ze het te onveilig en willen ze ons laten overhuizen naar area 47. Nou, dat is dus echt totaal geen vooruitgang. Area 47 is een rijke villawijk. Daar kan je dus echt niet naar het barretje gaan in de avond. Ook kan je daar beter niet over straat lopen vertellen een aantal mensen in het barretje. Het is dan misschien wel een rijke buurt maar dat betekend ook dat er veel te halen valt. Dat trekt natuurlijk de verkeerde mensen aan! Ik ben benieuwd. Hopen dat het niet door gaat want hier in area 36 is het een stuk gezelliger daar ben ik van overtuigd. Wanneer ik Geoffrey mededeel dat we wellicht na het weekend weg zijn kijkt hij niet blij. Ik kijk er ook niet blij bij. Nog maar een paar avonden en dan is het alweer gedaan met de pret in 36 als het door gaat. Ook gaan deze donderdag een aantal van de jongens op safari. Vanaf het weekend is bijna iedereen weg en blijven we alleen over. Dan worden de lege plaatsen in het huis opgevuld door de nieuwe jongens. Ik ben benieuwd. Niet al te laat gaan we naar huis en nemen plaats in ons bedje.