25 maart

3 weken! Ja al 3weken lang zitten we hier. Helaas gaat het nog moeizaam met het project. Ook vandaag zullen we niet veel kunnen doen aangezien alle teams vandaag op pad gaan. Er is gewoon niet genoeg vervoer en mankracht om ons alle 12 te kunnen helpen. Ook is ons team geheel nieuw voor de organisatie dus dat vergt wat extra inspanning die ze niet kunnen leveren. Hopelijk kunnen ze vandaag nog wel iets voor ons betekenen maar ik verwacht eigenlijk van niet. Als we nog in bed liggen komt Tjerk binnen lopen en zegt dat Ernst even met hem mee moet naar het ziekenhuis vanmiddag. Hij is nog steeds niet lekker en heeft wat brochures door zitten bladeren. Alle symptomen van Malaria. Dat is niet zo mooi. Zo snel mogelijk naar een doctor en maar hopen dat er iets positiefs uit komt. Hoe dan ook zal hij een tijdje rustig aan moeten doen. Wanneer Duke met de pickup aan komt zetten om iedereen op te hallen verlaten alle teams het huis. Ook Tom besluit mee te gaan naar het ziekenhuis dus ik blijf alleen thuis achter. Erg vind ik het eigenlijk niet want ik kan wel wat rust gebruiken. Het dagboek bijwerken van de afgelopen 5 dagen moet ik ook nog doen. Net als alle foto’s op de computer zetten. Met een beetje geluk kunnen we vanmiddag nog naar Oldtown om het internetcafé te bezoeken. Als ze niet op tijd thuis zijn ga ik misschien zelf nog wel even. Of ik ga de was nog doen, dat mag ook wel weer eens gebeuren. Wanneer ik net klaar ben met typen komen ze terug. Tjerk heeft een moderate vorm van malaria. Niet zo mooi dus. Een zak pillen hebben ze hem mee gegeven, slechts 18 per dag zegt hij met een zure lach. Tom en Ernst werken hun spullen bij op de computer. Ik besluit dan mijn was maar te gaan doen want het zal nog wel even duren. Tjerk moet weer opnieuw naar het ziekenhuis om een reden die meniet helemaal duidelijk is en Tom gaat opnieuw mee. Ernst en ik gaan maar naar Oldtown omdat Tom niet meer op tijd thuis zal zijn. We lopen over de markt met het zonnetje boven ons hoofd. Ernst heeft een zonnebril op, die ben ik dus vergeten. Al direct komt er een mantola aanrijden en we stappen in. Al snel horen we een behoorlijke herrie achter ons. De man naast me kijkt naar achter en begint te lachen. Hij merkt op dat ik hem zie lachen en wijst naar achter. Kijk naar de klep zegt hij in het engels. De achterklep hangt geheel los achter het busje aan. Onze leuning lijkt steun te hebben aan de klep, nou daar kunnen we dus ook niet op vertrouwen. Even later wordt ons duidelijk waarom die achterklep zo los hangt. Deze chauffeur rijd door elk gat waar andere omheen rijden, een ruwe rit dus! Vanuit het busstation in area 2 lopen we naar het centrum. Daar komen we Mr. T tegen die altijd rond hangt om spullen te verkopen. Weer wil hij spullen verkopen. Zelden ben ik geïnteresseerd en ook deze keer ben ik niet van plan iets te kopen. Hij loopt helemaal met ons mee naar het internetcafé. Een soort schilderij wil hij verkopen voor 600 Kwacha. Direct zeg ik hem dat het veel teveel is en dat ik het niet hoef. Hij zal buiten wachten terwijl wij in het internetcafé zitten. Daar update ik mijn waarbenjij.nu en verstuur ik wat e-mails. Ook ga ik op MSN waar ik Chris, Michiel en last but not least Jordy spreek. Helaas komt Veerle pas on-line als de stroom net uit valt. Great! Gelukkig zat ik niet net in een lange e-mail. We bestluiten maar te gaan want de stroom valt nog 3 keer uit. Ernst en ik lopen naar de Seven eleven waar we brood gaan halen. Uiteraard loopt Mr. T met zijn schilderijen met ons mee. Ik weet hem naar beneden te krijgen tot 250 Kwacha. Net iets meer dan 1 euro. Voor de mensen hier is dat nog veel geld ook! We lopen terug naar area 2 en onderweg spreekt een man ons aan. We maken een praatje en hij vraagt of we op vakantie zijn. Ik vertel hem dat we vrijwilligers zijn en waterpompen bouwen. Ow… antwoordt hij. Wat kost zon pomp dan? We werken voor een organisatie en wellicht zijn de pompen gratis. Ja maar ik wil er voor betalen antwoord hij. Wil je een pomp dan? JA! Mijn familie woont 4 uur ten noorden van Lilongwe en ze hebben helemaal geen schoon water. Ze drinken uit een vieze put weet hij ons te vertellen. Hij geeft me zijn nummer en praten nog wat verder. In area2 aangekomen nemen we een mantola naar area 36. Thuis aangekomen staat het eten al zo ongeveer klaar. Na het eten belt Veerle me nog. Daar was ik meer dan blij mee! Ze had gister ook al gebeld maar slechts enkele minuten, de verbinding voel toen weg. Deze keer kunnen we langer praten. Uiteindelijk zitten we maarliefst 54 minuten en 34 seconden aan de telefoon. Ik mis haar. Na het gesprek ga ik douchen en niet lang daarna zoek ik mijn bed op.